IS HET COLLEGE TE VERTROUWEN?

 

    


| 20-11-2020 |

 

Gisteravond was er een digitale, beeldvormende bijeenkomst van de Raad over de vastgoedplannen van het college. Verkoop van vastgoed is sinds maart 2002 (de dualiseringsveranderingen in de gemeentewet) een bevoegdheid van het college van B&W, te vinden in artikel 160 lid 1 van de gemeentewet. Het college is in ieder geval bevoegd: – sub d. tot privaatrechtelijke rechtshandelingen van de gemeente te besluiten. Bij het nazoeken en controleren van de woorden van de wethouder viel er al snel een fout op in de informatiebrief van 11 november 2020 aan de gemeenteraad over dit onderwerp. In die brief werd verwezen naar artikel 160 lid 1 sub e. Het stoort mij dat juist in dit soort brieven zulke slordige fouten zitten. Minimaal twee fouten in één week. Arm Bergen!

Nu het college ten aanzien van de verkoop van vastgoed volledig bevoegd is, rijst de vraag: is de raad, dit ten volle beseffende, nog blij met deze samenstelling van het college? Vertrouwen we deze vijf wethouders en deze burgemeester het lot toe van bijvoorbeeld onze monumenten? Het Stadhuis aan de Grote Markt in de verkoop. Ook de synagoge werd in eerste instantie verhandelbaar verklaard. Zo ook de Hof van Ram!

Gisteren werden de raads- en burgerleden bijgepraat over de gevolgde systematiek. Er is een ‘tool’ ontwikkeld om te komen tot een “meetbare, objectieve waarde”. Nu ben ik een bèta, ik weet wat meten is. Wel, de zogenoemde ‘tool’ is niet meer dan een invuloefening (waardering van 1 tot 5) op een aantal elementen, die daarna opgeteld worden. En dat alles – tot nu toe – door ambtenaren van de gemeente van bijvoorbeeld de afdelingen bedrijfsvoering, cultuur en vastgoed. Zij vinden dit ‘vastgoed’!!! Maar ik vind dat verre van objectief. Nu wil ik niet beweren dat de ‘methode’ die ik gebruikte, om in mijn eerdere schrijfsels het Markiezenhof, het stadhuis, de gevangenenpoort en het oude gemeentehuis van Halsteren tot parelen in de Bergse Kroon te verklaren, objectief is. De waardering voor het aan onze generatie van burgers en bestuurders als hoeders toevertrouwde erfgoed is niet objectief. Die komt voort uit ons hart en liefde voor de geschiedenis van de stad en haar dorpen.

De wethouder zei over het verhandelbaar verklaren; “We durven er echt wel brutaal in te zijn”. Daarna noemde hij de eerste tien door het college verhandelbaar verklaarde vastgoed objecten “laaghangend fruit”. De synagoge, het sterfhuisje, de Hof van Ram: laaghangend fruit?

Bij mij ging het ‘licht’ uit. En, alsof de wifi de woede aanvoelde, viel spontaan de verbinding weg. Maar er kwam meer. Het oude Halsterse raadhuis werd ‘objectief gemeten’ en het resultaat van de telling was 103 punten. In de ogen van het college dus ruim beneden de ‘norm’ van 120, en dus op de nominatie om verhandelbaar te worden verklaard. Spontaan viel wederom de wifi verbinding weg. De door mij in woede en verontwaardiging opgeroepen elektromagnetische straling werd de apparatuur te veel.

Ik heb al een paar keer gesteld dat er ten stadskantore een ernstig gebrek is aan politieke sensibiliteit. Dat is een onvolledige analyse! Daarvoor bij voorbaat mijn excuses. Ze zijn gewoon de weg kwijt! En nu formuleer ik het buitengewoon beschaafd. Het halve stadskantoor komt hier niet vandaan, het college incluis en dat blijkt. De affiniteit met de stad en haar dorpen is NUL KOMMA NUL. Ook bij de ambtenaren die dit soort ‘rekentools’ invullen, is er klaarblijkelijk geen verbinding met de Bergse samenleving. Ja we moeten bezuinigen en ja in het focusakkoord wordt verwezen naar de verkoop van vastgoed. Maar de uitwerking door het college in de tien gouden regels gaat naar mijn gevoelen volstrekt voorbij aan de intenties van het focusakkoord.

Er zijn ‘heilige huisjes’ en misschien moeten die op een lijst komen. Maar ook het college mag zich – ondanks haar bij gemeentewet gegeven bevoegdheid – afvragen: denken we zelf na of laten we ons leiden door een rekentool? Zij vragen de raad hun het vertrouwen te geven onder de 120 puntenlijn de objecten te mogen verkopen. Het zal helder zijn: de BSD geeft dat vertrouwen niet. NOOIT NIET. Met de bescheiden kennis van de ‘rekentool’ denk ik dat onze gevangenpoort onze Lievevrouwepoort dan ook verhandelbaar wordt. Onze Lievevrouwe is geen publieke vrouw, ze is niet en mag niet – nooit niet – verhandelbaar worden.

Dan kan er maar één conclusie zijn. Gezien de bij wet gegeven bevoegdheden en hun “verhandelbaar verklaringen” tot nu toe kan BSD-fractie dit college in deze samenstelling niet meer vertrouwen!

Er was nog een punt dat mij deed gruwen. Het was voor mij duidelijk dat dit college en een aantal van mijn collega’s gebouwen meer ‘multifunctioneel’ wilden maken alvorens te overwegen ze te verkopen. Dat klinkt logisch maar het gaat dan wel over de motieven. Een overheid dient zijn bevoegdheden als overheid niet te gebruiken om middels zijn handelen het profijt als private partij te vergroten.

Détournement de pouvoir ( het gebruik van een bevoegdheid op een wijze waartoe zij niet verleend is) is niet voor niets verboden.

Louis van der Kallen.