2020 HET JAAR VAN DE TEST

 

    


| 01-01-2021 |

 

Het jaar 2020 was het eerste jaar dat het geprivatiseerde zorgstelsel werkelijk op de proef werd gesteld. Conclusie: het is gezakt. Door alle hoeven die het had. Gebrek aan bijna alles. Gebrek aan beschermingsmiddelen, gebrek aan medicamenten, gebrek aan protocollen om met een pandemie om te gaan, gebrek aan kennis, gebrek aan leiderschap, gebrek aan voldoende personeel, gebrek aan ic-capaciteit en soms zelfs een gebrek aan zuurstof. Wat er wel was: inzet van het personeel, van de medewerkers. Tot het niveau van totale uitputting toe. Die inzet bevatte zelfs elementen van ervaren dwangarbeid zonder adequate bescherming.

Dat er qua beleid fouten zijn gemaakt is logisch, alles wat er gebeurde was nieuw voor de beleidsmakers en de gebeurtenissen volgden elkaar in hoog tempo op. Ook de internationale kennis over dit ‘nieuwe’ virus groeide bijna met de minuut. Maar wat erger was dat de voorzienbare manco’s van de privatisering snel kwamen bovendrijven. De marktwerking heeft ervoor gezorgd dat er in de zorg, geen gram vet op de botten zit. Wegbezuinigd. Maar er speelt meer!!

Wat er gebeurt in het Outbreak Management Team (OMT) is geheim, tot wie erin zitten toe. Het komt mij zomaar voor dat de kans groot is dat er ook mensen in zitten die ook betrokken zijn bij of verbonden zijn met de geprivatiseerde zorgverzekeraars. Met als opdracht: kosten bewaken! Een tijdje geleden legde de directeur van het RIVM – de heer van Dissel – uit waarom er toen niet meer getest werd dan men deed. “In Nederland zijn ‘WE’ niet voor testen om het testen. Het kost ook nog eens zeventig euro.” Wie zijn ‘WE’?

De geprivatiseerde zorgverzekeraars zijn onderdeel van de marktwerking in de zorg. Zou het kunnen dat de zorgverzekeraars invloed hebben gehad op de woorden en mening van Van Dissel? Burgers moeten preventieve testen zelf betalen terwijl de zorgverzekeraars een coronatest voorgeschreven door een arts moeten betalen! Dat zet de vraag “Wie is ‘WE’” in een ander daglicht.

De ‘efficiënte’ gezondheidszorg van de verzekeraars blijkt niet bestand tegen een pandemie. Wat leren we van het ‘falen’ van het RIVM? Wanneer wordt de conclusie getrokken dat de privatisering van de zorgverzekering een fout was waardoor alle reserves uit het zorgsysteem zijn wegbezuinigd? Wat is er geleerd in 2020 en wat zou dat moeten betekenen voor de zorg in de komende decennia?

De beschamende klap op de vuurpijl was het interview op tweede kerstdag met Van Dissel over de leerelementen ten aanzien van de verzorgingstehuizen: “Wat we geleerd hebben is dat daar een heleboel factoren spelen. Daar speelt opleidingsniveau van verzorgenden een rol in…” aldus van Dissel. Beschamend!

Zullen we eens kijken hoe jarenlang op de verpleegzorg is bezuinigd? Hoe feitelijk gebrekkig de inrichting is, als het op preventie aan komt? Hoe de omstandigheden waren waaronder de verzorgers moesten werken? Welk gebrek er was aan hulp en beschermingsmiddelen?

Zijn woorden hadden moeten beginnen met dank aan de moedige mannen en vrouwen die onder zware en stressvolle omstandigheden met veel liefde en zelfopoffering het werk deden! Met als belangrijkste leerpunt de noodzakelijke aanpak van bijvoorbeeld luchtzuiverings- en ventilatiesystemen. En het automatiseren van verlichting, deur en doorspoelsystemen!

Van Dissel moet op cursus om af te leren de politiek en de zorgverzekeraars te dekken en om zich als directeur van het RIVM te focussen op de vereisten voor goede zorg en ervoor zorg te dragen dat zorgverleners onder de juiste omstandigheden hun werk kunnen doen.

 

Louis van der Kallen.