MIJN WERELD IS VERANDERD – 2
Als politicus en mens koester je bepaalde normen en waarden. Ze zijn als het ware het fundament van je bestaan en handelen. Of misschien nog beter het cement waarmee je de ideeën in je hoofd omvormt tot ‘bouwwerken’. Vaak worden die meegegeven in je jeugd en opvoeding. Ik ben geboren vlak na de oorlog toen Nederland vanuit de fysieke, maar ook menselijke puinhopen weer werd opgebouwd en vormgegeven. Dat nooit meer! We doen het samen! We gaan een Europa opbouwen dat 1870, 1914 -1918 en 1939 – 1945 voor altijd zou uitbannen! We gingen dat doen met onze bondgenoten en bevrijders. Die bevrijders brachten niet alleen het brood dat een einde maakte aan de hongerwinter, ze brachten ook het geld om ons door de bezetter verscheurde en verwoeste landje weer op te bouwen. Het Marshall Plan! “Whatever the weather, we only reach welfare together” Ook politieke weersveranderingen zouden we weerstaan.
In die geest ben ik opgegroeid, waarbij mijn moeder me op de oorlogsbegraafplaatsen en bij herdenkingen inprentte altijd respect te hebben voor de offers die andere volkeren (onze bevrijders) hadden gebracht. Al die kruisen en stenen met namen waren jongens en mannen die vaders, moeders, broers en zussen en grootouders hadden en misschien zelfs kinderen die zouden opgroeien zonder hun vader. Later ben ik gaan beseffen dat het mede mijn plicht zou zijn het ‘dat nooit meer’, hoe bescheiden ook, vorm proberen te geven. Dat was de boodschap die mijn moeder mij had meegegeven. Ze is al meer dan 50 jaar dood, maar ik probeer te leven in haar gedachtenis.
Toen Nieuw Links eind jaren zestig in de PvdA tot ontwikkeling kwam, met als één van de programmapunten het uittreden uit de NAVO, was het voor mij duidelijk: dat mocht niet gebeuren. Voor mij was het ondenkbaar dat wij midden in de Koude Oorlog onze bondgenoten/bevrijders zouden laten vallen. Toen de PvdA scheurde omdat een deel (voornamelijk mensen uit het voormalige verzet) uit de partij stapte en DS ’70 oprichtte was mijn keuze helder. Ik steunde die partij. Later toen die partij uit de Nederlandse politiek dreigde te verdwijnen, werd ik lid en uiteindelijk lid van het landelijke hoofdbestuur. We zijn nu vele jaren verder. Wat eens het gezicht was van de westerse democratie, is nu een land waar een persoon met sterke fascistische trekken gekozen zou kunnen worden. Ik heb nooit veel gevoel gehad voor de uitgangspunten van de republikeinen in de USA, maar het was een partij die ook ‘grote’ leiders heeft voortgebracht zoals Dwight D. Eisenhower, onder wiens bevel Nederland bevrijd werd. Maar George W. Bush, die op oneigenlijke gronden een oorlog begon, tastte mijn fundamenten al aan. Nu een president als Trump, die Islamieten wenst te behandelen zoals de Joden in het Duitsland van Hitler in de jaren dertig, die Mexicanen en Hispanic Americans and Latino Americans benadert zoals in het Duitsland van Hitler zigeuners, laat zien wat er van onze bondgenoot, de USA is geworden. Maar we hebben in NAVO verband nog een bondgenoot, Turkije. Met een president die de media muilkorft, die de onafhankelijke rechtspraak aantast en die, net als in nazi-Duitsland, een soort van berufsbeamtengesetz heeft ingevoerd, waardoor politieke tegenstanders, zoals Gülen aanhangers, uitgesloten worden van bepaalde beroepen en worden vervolgd. Niet omdat ze de wet hebben overtreden, maar om wat voor opvattingen of geloofsvariant zij hebben. De Turkse bemoeienis met onze verkiezingen en een Turkse verkiezingscampagne op Nederlandse bodem laten zien hoe mijn wereld nu is veranderd. Ieder land heeft het recht zijn eigen politieke leiders te kiezen en te bepalen met wie ze zaken doen of een bondgenootschap aangaan. Nederland dus ook. Ik heb geen goed gevoel meer bij bondgenoten zoals de USA en Turkije. Kijkend naar artikel 5 in Het Noord-Atlantisch Verdrag (het NAVO pact) dan vertrouw ik landen als de USA en Turkije niet meer. Middels artikel 5 kunnen we in een oorlog verzeild raken met de ‘verkeerde vrienden’ als bondgenoot. Wat mij ronduit beangstigt is de grootspraak van mensen als Trump “we make America great again” en zijn geuite wens om oorlogen te winnen. Ik zie onder de aanhangers van de president van Turkije mensen weer zwaaien met de groene vlag met de drie halve manen van het Ottomaanse Rijk. Dat belooft niet veel goeds voor de landen die eens tot dat rijk behoorden. Terwijl Turkse ‘Nederlanders’ zwaaien met de Turkse vlag en daarmee aangeven dat hun eerste loyaliteit niet ligt in het land waar ze wonen en veelal zelfs geboren zijn. Nederland nazistisch noemen is absurd. Nederland beschuldigen van de massamoord op de ruim 8000 doden van Srebrenica laat zien hoever de president van Turkije verwijderd is van de waarheid. Het wordt tijd voor andere keuzen, zoals het opzeggen van het associatieverdrag met Turkije en het beëindigen van de mogelijkheid van het verkrijgen van een tweede paspoort/nationaliteit. Een burger behoort maar één nationaliteit te hebben. Maar één heldere loyaliteit aan één land.
Het wordt tijd dat de Nederlandse politiek de keuze maakt om uit de NAVO te treden. Wij kiezen niet de leiders van andere landen. Maar we bepalen wel zelf wie onze vrienden zijn en met wie we in een bondgenootschap verbonden blijven. Met landen, die geleid worden door lieden die in hun handelen gelijkenis vertonen met het Duitsland en Rusland van de jaren dertig, voel ik mij niet verbonden. Gezien wat artikel 5 van het NAVO verdrag kan betekenen, is het geboden nu uit de NAVO te treden. Voor mij is het een soort van verraad aan wat eens mijn uitgangspunten waren, respect en loyaliteit aan de bevrijders van ons volk. Maar ik moet ook trouw blijven aan het andere uitgangspunt van mijn moeder: Nooit, nee nooit willen we deelgenoot zijn of worden van waar het fascisme in de jaren dertig toe heeft geleid. Dat nooit meer!
Diep in mijn hart weet ik dat mijn moeder mij vergeeft. Want mijn wereld is veranderd.
