BIJZIENDHEID

 

    


| 18-05-2021 |

 

Als de lezer op basis van de titel van dit stukje denkt dat ik het college of de politiek ‘bijziendheid’ verwijt heeft de lezer het mis. Ik wil het hebben over echte bijziendheid. Het feit dat steeds meer kinderen aan de bril gaan. Niet de bril op de WC maar die op de neus. In China constateerde onderzoekers dat kinderen in de stad en kinderen van gestudeerde ouders veel eerder oogproblemen hadden dan kinderen op het platteland. De bleekneusjes in de stad kwamen minder buiten en lazen meer. De Chinese oplossing: een stang op armafstand op hun lessenaartjes op school! En verplichte buiten speeltijd!

De Chinese constatering over het verschil tussen de stadse kindjes en die van hooggeleerde ouders geldt ook voor Nederland. Alleen onze oplossing is een bril met volgens orthoptisten het nu voorziene gevolg dat op latere leeftijd de schade zo groot kan zijn dat mensen feitelijk blind worden of niet meer kunnen lezen. De glazen worden op steeds jongere leeftijd dikker en dikker.

Buiten de Chinese benadering van de boekjes op armlengte afstand is vooral buitenlucht en daglicht vermoedelijk de beste aanpak. Zeker in een tijdperk van corona, televisie en de IPad is de promotie van buitenspelen de beste aanpak. Volgens orthoptisten van het Erasmus MC lijkt het erop dat het netvlies daglicht nodig heeft voor normale groei.

Het wordt tijd dat de overheden kinderen bewust gaan stimuleren buiten te zijn. Dat kan door de openbare ruimte voor kinderen aantrekkelijk en uitdagend te maken. Maar ook scholen zodanig in te gaan richten dat er meer daglicht kan binnentreden en normen op te stellen waardoor ook het kunstlicht meer op daglicht gaat lijken. Maar er kan meer. Ik heb al eens gepleit voor de ontwikkeling van ‘buitenlokalen’. Daarvoor is er een provinciale subsidie beschikbaar om bijvoorbeeld een schoolplein in te richten als buitenlokaal. Met speelvoorzieningen die bruikbaar zijn in lesprogramma’s. Bijvoorbeeld voor de gymles, of lessen over water, of rekenonderwijs via spelletjes; laat ze trots worden op onze monumenten en geschiedenis door een wandeling ( “buitenles” ) door de stad en de tuinen en binnenplaatsen van het Markiezenhof.

Ook minibossen kunnen niet alleen een prettige plek voor vlinders, vogels, bijen en kleine zoogdieren zijn, maar ook een gezonde verblijfplaats voor mensen. Kinderen leren in een dergelijk ‘buitenlokaal’ over de Nederlandse natuur. Wat zou het mooi zijn als we onze bleekneusjes zo nu en dan tegen zouden komen in een park, groenvoorziening of onze bossen met hun juffen en meesters. Misschien leren ze dan ook met meer respect om te gaan met de natuur. Kijk voor suggesties eens op de website https://belevenisonderwijs.nl/

Gemeente, ga voor de ‘buitenlokalen’ en voor een gezonde ontwikkeling van de ogen van onze kinderen. Stop de eigen ‘bijziendheid’. Gemeentelijk beleid is meer dan de kerntaken en hoeft niet veel te kosten. Het is een andere manier van kijken!

 

Louis van der Kallen.


2020 HET JAAR VAN DE TEST

 

    


| 01-01-2021 |

 

Het jaar 2020 was het eerste jaar dat het geprivatiseerde zorgstelsel werkelijk op de proef werd gesteld. Conclusie: het is gezakt. Door alle hoeven die het had. Gebrek aan bijna alles. Gebrek aan beschermingsmiddelen, gebrek aan medicamenten, gebrek aan protocollen om met een pandemie om te gaan, gebrek aan kennis, gebrek aan leiderschap, gebrek aan voldoende personeel, gebrek aan ic-capaciteit en soms zelfs een gebrek aan zuurstof. Wat er wel was: inzet van het personeel, van de medewerkers. Tot het niveau van totale uitputting toe. Die inzet bevatte zelfs elementen van ervaren dwangarbeid zonder adequate bescherming.

Dat er qua beleid fouten zijn gemaakt is logisch, alles wat er gebeurde was nieuw voor de beleidsmakers en de gebeurtenissen volgden elkaar in hoog tempo op. Ook de internationale kennis over dit ‘nieuwe’ virus groeide bijna met de minuut. Maar wat erger was dat de voorzienbare manco’s van de privatisering snel kwamen bovendrijven. De marktwerking heeft ervoor gezorgd dat er in de zorg, geen gram vet op de botten zit. Wegbezuinigd. Maar er speelt meer!!

Wat er gebeurt in het Outbreak Management Team (OMT) is geheim, tot wie erin zitten toe. Het komt mij zomaar voor dat de kans groot is dat er ook mensen in zitten die ook betrokken zijn bij of verbonden zijn met de geprivatiseerde zorgverzekeraars. Met als opdracht: kosten bewaken! Een tijdje geleden legde de directeur van het RIVM – de heer van Dissel – uit waarom er toen niet meer getest werd dan men deed. “In Nederland zijn ‘WE’ niet voor testen om het testen. Het kost ook nog eens zeventig euro.” Wie zijn ‘WE’?

De geprivatiseerde zorgverzekeraars zijn onderdeel van de marktwerking in de zorg. Zou het kunnen dat de zorgverzekeraars invloed hebben gehad op de woorden en mening van Van Dissel? Burgers moeten preventieve testen zelf betalen terwijl de zorgverzekeraars een coronatest voorgeschreven door een arts moeten betalen! Dat zet de vraag “Wie is ‘WE’” in een ander daglicht.

De ‘efficiënte’ gezondheidszorg van de verzekeraars blijkt niet bestand tegen een pandemie. Wat leren we van het ‘falen’ van het RIVM? Wanneer wordt de conclusie getrokken dat de privatisering van de zorgverzekering een fout was waardoor alle reserves uit het zorgsysteem zijn wegbezuinigd? Wat is er geleerd in 2020 en wat zou dat moeten betekenen voor de zorg in de komende decennia?

De beschamende klap op de vuurpijl was het interview op tweede kerstdag met Van Dissel over de leerelementen ten aanzien van de verzorgingstehuizen: “Wat we geleerd hebben is dat daar een heleboel factoren spelen. Daar speelt opleidingsniveau van verzorgenden een rol in…” aldus van Dissel. Beschamend!

Zullen we eens kijken hoe jarenlang op de verpleegzorg is bezuinigd? Hoe feitelijk gebrekkig de inrichting is, als het op preventie aan komt? Hoe de omstandigheden waren waaronder de verzorgers moesten werken? Welk gebrek er was aan hulp en beschermingsmiddelen?

Zijn woorden hadden moeten beginnen met dank aan de moedige mannen en vrouwen die onder zware en stressvolle omstandigheden met veel liefde en zelfopoffering het werk deden! Met als belangrijkste leerpunt de noodzakelijke aanpak van bijvoorbeeld luchtzuiverings- en ventilatiesystemen. En het automatiseren van verlichting, deur en doorspoelsystemen!

Van Dissel moet op cursus om af te leren de politiek en de zorgverzekeraars te dekken en om zich als directeur van het RIVM te focussen op de vereisten voor goede zorg en ervoor zorg te dragen dat zorgverleners onder de juiste omstandigheden hun werk kunnen doen.

 

Louis van der Kallen.


    

EENZAAM 4

 

    


| 12-11-2020 |

 

Mensen die zich genegeerd of niet gewaardeerd voelen door hun partner, familie, vrienden, buren, medeburgers, werkgever(s), gemeenschap, politici en overheid ervaren dat als (vormen van) eenzaamheid. Ook het gevoel economisch buitengesloten te zijn, leidt tot gevoelens van eenzaamheid. Economen als Martin Sandbu stellen dat de keuze voor Trump in 2016 of het stemmen voor de Brexit in het VK of de opkomst van de Gele Hesjes in Frankrijk de politieke gevolgen zijn van het gevoel economisch en politiek buitengesloten te zijn. Onzeker werk, lage lonen, globalisering, automatisering, technologisering, deregulering, verstedelijking, vervreemding, en kleine baantjes en daarmee een groeiende ongelijkheid versterken het gevoel van uitsluiting en van eenzaamheid. Kortom: een steeds onzekerder toekomst, terwijl anderen wel lijken gehoord te worden en vooruitgang ten deel te vallen.

Door de versoberingen in de sociale zekerheid en de veranderingen in (lokale) sociale structuren zoals verenigingen – dit mede door de corona maatregelen – worden die gevoelens versterkt. De machtsverschuiving van vakbonden en kleine bedrijven naar de eigenaren van grote (tech-)bedrijven spelen daarbij ook een rol. Het gevoel ‘we doen er niet meer toe’ neemt dan de overhand en wordt dan omgezet in vormen van protest, zoals kiezen voor Trump, Brexit en protest tegen de ‘gevestigde’ orde. En zo treedt de eenzame, de uitgestotene toe tot nieuwe vormen van verbondenheid. Zich één voelen in die nieuwe groep van eensgezinden. Zoals dat vroeger ervaren werd met collega’s en in de vakbond en nu weer in stromingen die ergens tegen protesteren.

Het collegiale verbond is verbroken, soms door technologische vernieuwingen maar vaker door het flexibiliseren van de arbeid door inhuur en het “ver-ZZP-en” van de werkgelegenheid. Steeds andere collega’s waarmee je niet meer samenwerkt maar waarmee je in concurrentie bent gekomen. Wie wordt morgen, volgende week of volgende maand voor de volgende klus ingehuurd?

Steeds meer mensen zijn beroofd van hun verworvenheden. Machteloos, monddood en langzaam maar zeker, stukje bij beetje onzichtbaar geworden voor de beslissers.

En dan sluipt de reactie erin: we vechten terug. Maar tegen wie of wat? De EU? De gevestigde orde van de (oude) politieke partijen? De regering? Tegen vaccinatie? Tegen 5G? Tegen de politie? Tegen de uitvoerders van die verdomde coronamaatregelen? Hoe? Ontkennen we de (oorzaken van) klimaatveranderingen? Geven we ons over aan complottheorieën? Gaan we protesteren? Slaan we net als de vroegere Luddieten de machines in puin? Stichten we brand in antennemasten? Gaan we ons organiseren in nieuwe vakbonden? Bedreigen we de ‘boosdoeners’? Of ‘leven’ we ons anoniem uit op de sociale media waar we totaal min of meer straffeloos los kunnen gaan? Voor mij zijn het tal van uitingen van eenzaamheid, van een schreeuw om gerechtvaardigde aandacht. IK BEN ER OOK NOG!

Zijn de Trump’en of Johnsons van deze wereld de oplossing? Ik denk het niet. De moraliteit moet terug in de politiek en in het economisch systeem. Het neoliberale systeem is totaal uit de bocht gevlogen. De ‘rijkdomen’ van deze wereld moeten rechtvaardiger worden verdeeld. En dat is niet alleen werk en geld. Maar ook en vooral stappen die helder maken U DOET WEL MEE. U WORDT GEZIEN! Waar zijn de leiders waarvan we zien, voelen, weten: die staat ergens voor? Die maakt deel uit van een zuil, een club waartoe ik wil behoren. De mens, ieder mens wil gewaardeerd en begrepen worden en ieder mens wil werk verrichten waar hij/zij een belangrijke bijdrage aan kan en wil leveren. Hij of zij wil weer weten: IK DOE ER TOE.

 

Louis van der Kallen.


    

EENZAAM

 

    


| 12-10-2020 |

 

Vorige week was de week tegen eenzaamheid, met een heus actieprogramma en tal van activiteiten ook op lokaal niveau. Veel lokale wethouders deden prachtige uitspraken zoals wethouder Lars van der Beek van Woensdrecht:  “Het is een breed probleem maar iedereen kan iets betekenen”, met zoals gebruikelijk een verwijzing naar een website!

Ook de kranten gaven aan het thema ruime aandacht; op 3 oktober jongstleden  kwam ik het eerste artikel tegen in de Volkskrant over het nieuwe boek van Noreena Hertz  “De eenzame eeuw”. Direct besteld bij boekhandel Quist in Bergen op Zoom en dinsdag opgehaald. De titel sprak mij meteen aan. En niet zonder reden. Ook ik zie de vereenzaming al jaren om mij heen en sinds vorig jaar mei mijn echtgenote Ank, na bijna 51 jaar huwelijk, overleed word ik mij er steeds pijnlijker van bewust wat het is om zonder een vanzelfsprekend maatje door het leven te moeten. Het boek gaat in op wat er in de maatschappij de afgelopen decennia is veranderd en hoe de mens aan het vervreemden is van zijn sociale contacten en verbanden. Het lezen is voor mij ook een route naar zelfanalyse. Als mens maar ook als politicus.

Al in het eerste hoofdstuk kwam ik de UCLA Loneliness scale tegen. De invuloefening was een harde spiegel. Ik scoorde heel ruim boven de score waarbij je in dit onderzoek als ‘eenzaam’ zou worden beschouwd. In de UCLA methode worden ook de relaties gemeten met de werkgever, medeburgers, politici, instanties en de overheid. Dat ik hoog score vind ik op zich niet verwonderlijk. Ik word al vanaf mijn jeugd beschouwd als een ‘einzelgänger’ , opgegroeid met vrijwel geen familie en met een aantal autistische trekjes. Altijd gedreven bezig met kennis opdoen en met die kennis politiek bedrijven. In mijn jeugd één vriend en na mijn verhuizing uit Rotterdam (toen ik 16 was) eigenlijk geen vrienden meer maar wel veel collega’s. Nooit uitgegaan. Gelukkig dacht Ank toen ze mij tegen kwam: ‘pik in t’s winter’ waarna de thuisbasis op orde was. Ze liet dit kleine mensje leven in zijn eigen vreemde politieke en bedrijfswereld. Een rare mensachtige die verdwaald is in de politiek. Maar er zijn meer van die mensen wiens wereld overhoop wordt gehaald door een plotselinge gebeurtenis en nu ook door ‘corona’.

“De eenzame eeuw” heeft als subtitel: “Het herstellen van menselijk contact in een wereld die steeds verder ontrafelt”. Ik zie in mijn rol als politicus ook de verantwoordelijkheid om daaraan te gaan werken. Uit onderzoek blijkt dat eenzaamheid dodelijk kan zijn! Het is in ieder geval een ernstige aantasting van de levenskwaliteit van velen.

Het kan werken. Even dromen. Denk eens aan Ebenezer Scrooge in het kerstverhaal van Charles Dickens. Zijn transformatie van gierige uitgedroogde zuurpruim tot gulle weldoener maakte hem en de ontvangers gelukkiger. Samen met anderen kunnen we “de eenzame eeuw” ombouwen tot de maatschappelijke eeuw. Daar kunnen we vanaf nu een begin meemaken. De komende tijd kan de lezer meer artikelen van mijn hand verwachten over hoe die omslag te maken. “De eenzame eeuw” is voor mij een niet af te wijzen inspiratiebron.       

 

Louis van der Kallen.


    

STEUN ZE! (HELP ELKAAR, KOOP LOKALE WAAR)

 

    


| 10-06-2020 |

 

Je kan er niet om heen. De media laten het ons weten, kleine ondernemers hebben het moeilijk. Winkeliers, de horeca, zzp’ers, allemaal zijn ze in de overlevingsstand. Omzetten zijn vaak ingestort en het publiek dreigt nu zo gewend te raken aan digitaal kopen dat die omzetdaling weleens deels structureel zou kunnen worden. Die digitale inkopen gebeuren vooral bij de grote nationale en internationale concerns, zoals bol . com en Amazon. Ik snap best dat in deze tijd van Corona, met al die beperkende maatregelen digitaal kopen makkelijk is. Maar wat mist u? Wat missen wij? De gezelligheid om samen met dochter, zoon, vriend, vriendin of kleinkind iets te kopen bij iemand die u persoonlijk kent. Die met deskundigheid, liefde en passie u helpt een juiste passende aankoop te doen. Weten dat u iemand overeind houdt. Weten dat u de lokale economie steunt. Iedere euro lokaal besteed helpt een beetje om uw buurvrouw, of buurmeisje of buurjongen aan het baantje te helpen wat hen kan helpen de eindjes aan elkaar te knopen.

Peoples Bergen op Zoom kleding

U kent ze wel de kleine ondernemers uit uw eigen dorp of stad. Ze zitten er soms al jaren en soms is de zaak al generaties in de hand van één familie. Vertrouwd en bekend. In mijn eigen stad Bergen op Zoom is Peoples z’n onderneming. Een echte Bergse onderneming met alleen een vestiging in Bergen op Zoom. Gerund door een onderneemster die al jaren onderneemt in haar Bergen op Zoom. Breng een lach op haar gezicht maak haar blij. Laat u daar eens zien. En niet alleen bij haar maar bij die duizenden lokale ondernemers die ons land rijk is. Geniet en blijf genieten van die unieke rijkdom. Koop bij hen of steun hen, ook als u niets bij hen kunt kopen. Omdat ze bijvoorbeeld niet hebben wat u zoekt of ze in een andere prijsklasse hun producten aanbieden dan u kunt betalen of dat u nu bang bent voor Corona, ook dan kunt u ze helpen. Bijvoorbeeld door hun facebook pagina leuk te vinden. Dan laat u zien dat u wel aan ze denkt. Voor Bergen op Zoom zou u kunnen starten met DEZE ONDERNEEMSTER, maar vergeet de anderen Bergse ondernemers niet. Wilt u meer doen ontwikkel dan de gewoonte om pagina’s van ondernemers uit uw plaats leuk te vinden. U zal verrast zijn hoeveel leuke ondernemers uw dorp, stad of regio kent. U helpt ze dan om de motivatie te vinden door te gaan met u en anderen, met deskundigheid, passie en liefde voor het vak en hun producten, te benaderen. Ervaar een glimlach die u nooit zult krijgen van de Amazon’s en Bol.commen van deze wereld. Kortom Steun ze! Ze kunnen uw steun en euro’s goed gebruiken!

 

   
Louis van der Kallen.