WEERSTAND

 

    


| 06-04-2020 |

 

Soms kom je als mens of politicus in een positie waarin je niet wilt zitten. De omstandigheden dwingen je iets te doen waar je een interne weerstand tegen heb. Heel je wezen verzet zich er tegen en toch is het onvermijdelijk. Afgelopen maand was dat als mens, na veel uitstellen, het invullen van het formulier van de erfbelasting. Nu heb ik niets tegen belastingen, ze horen er bij. De weerstand zat vooral in het onderwerp en de pijnlijke confrontatie met het verlies van mijn echtgenote. Ook de onbekendheid met alle regelgeving er omheen en de keuzes die gemaakt moesten worden leverde de nodige spanning op. Gemist werd een eenvoudige vraagbaak in de vorm van een echt mens die wist waar ze het over had. Ze bestaan bij de belastingen nog wel! Dat bleek nadat de ambtenares die mijn aangifte behandelde mij belde over een onduidelijkheid. Een echt gesprek met een mens van vlees en bloed met verstand van zaken en met warmte en begrip. Een compliment voor de belastingdienst en een zucht van verlichting.

Het resetproces om te komen tot een nieuw college is ook z’n situatie. Politiek is voor mij mensenwerk. Het gaat deels om besluitvorming, dat gaat om de inhoud maar ook om ‘de weg er naar toe’. Als de inhoud moeilijk is of grote consequenties heeft is ‘de weg er naar toe’ voor mij soms doorslaggevender dan de uiteindelijke inhoud. Politiek is voor mij ook emoties, gevoelens en principes.

De ‘politiek’ is steeds zakelijker geworden. Het moest steeds efficiënter. Lange betogen zijn ongewenst geworden. Voorlezen is de norm. De afdelingen communicatie zijn van anderhalve man en een paardenkop gegroeid tot heuse afdelingen. In gewone omstandigheden heb ik er niet z’n moeite mee, maar als het echt om iets belangrijks gaat roept die drang tot efficiëntie bij mij weerstand op.

Bij de ‘reset’ is het anders. Bergen op Zoom staat op een belangrijk kruispunt. Nu moeten er werkelijk grote beslissingen worden genomen zoals over: pijnlijke bezuinigingen, eventueel forse belasting verhogingen, schrappen van activiteiten, wel of geen hulp van anderen inroepen en daarmee een deel van je autonomie opgeven, dan hecht ik aan echte gesprekken, echte discussies van mens tot mens. Een kerntakendiscussie is z’n situatie waarbij alles samenkomt wat ‘de politiek’ werkelijk zou moeten zijn.

In BNdeStem stond afgelopen zaterdag een artikel met de kop “Andere dynamiek in de politiek” en met de tekst “De interactie tussen raadsleden onderling is danig anders wanneer zij digitaal samenkomen”. Voor mij waarheden als een koe. De 12 fractievoorzitters gaan nu een ‘kerntakendiscussie’ digitaal voeren. Te beginnen met de eigen wensen en ideeën zoveel mogelijk concretiseren op voorgedrukte formulieren. Waarna de procesbegeleiders ze gedepolitiseerd aan de 12 gaan aanbieden. Mijn veertigjarige ervaring in de politiek leert dat het komen tot een gedragen compromis niet gebaat is bij alles op papier. Ik ben een mens van praten met elkaar, samen zoeken naar oplossingen en het compromis. Dan is de groepsdynamiek met beeld en geluid in mijn beleving van eminent belang. Zeker als de opgave zoals nu groot, moeilijk en pijnlijk zal zijn. Voor politici en uiteindelijk voor onze burgers. Ondanks de weerstand die ik voel ga ik onvermijdelijke het digitale pad op.

https://kijkopbergenopzoom.nl/column-weerstand/

 

Louis van der Kallen.