| 27-02-2022 |
Het gebeurt weer en de wereld zit op de handen. Komende uit de pandemie, doen wat 2 jaar niet kon en mocht, kijkende naar de mensen die genieten van de Vastenavond, zelf genietende van mijn 34ste boeren maaltijd, terwijl een Europees volk op leven en dood strijdt voor zijn vrijheid, voelt het niet goed. Het gebeurt weer!
Ik stam uit een gezin waarvan de moeder een strijdbare vrouw was. Ze heette niet voor niets Wilhelmina! Soms herleef je de dingen uit je jeugd opnieuw. De hectiek in de novemberdagen van 1956. Mijn broer was net 20 geworden. En in de dienstplicht geroepen. Samen met 4 of 5 vrienden wensten ze naar Hongarije te gaan waar de Russen op 4 november 1956 met 17 zwaarbewapende divisies binnen rolden om een eind te maken aan wat bekend zou worden als de ‘Hongaarse opstand’ Op de spaarzame televisies maakten de tanks in de straten van Boedapest een onuitwisbare indruk. Mijn vader was nog geen maand dood en haar zoon, mijn grote broer wilde de wereld gaan redden door het communisme te stoppen. Mijn moeder vond dat ze er genoeg had begraven. De ‘ruzies’ liepen hoog op. Mijn broer vertrok richting Hongarije maar strandde in Duitsland toen de ‘opstand’ in bloed werd gesmoord. Tot overmaat van ramp haalde hij het in zijn ‘botte harsens’ met een Duits meisje thuis te komen. Het is huis was te klein. Het was ondenkbaar dat een Duitse de voordeur zou passeren laat staan de trap zou kunnen nemen naar de tweede verdieping waar wij woonden.
Wereldwijd waren er protesten, In Bergen op Zoom ging 11de van de 11de niet door “plezier maken terwijl de Hongaarse opstand aan de gang was” werd niet passend geacht.
Duizenden vonden de dood. Meer dan 200.000 Hongaren werden of voelden zich gedwongen te vluchten. Circa 13.000 werden gevangengezet waarvan er circa 350 uiteindelijk werden geëxecuteerd.
In 1968 volgde wat bekend werd als de ‘Praagse Lente’. Ook daar grepen de Russen samen met hun Poolse, Bulgaarse en Hongaarse handlangers in. Circa 150.000 zwaarbewapende soldaten en tankeenheden maakten in 2 dagen in augustus, in wat de geschiedenis in zou gaan als ‘Operatie Donau’, een einde aan de droom van de Praagse Lente. Alexander Dubček was een man van vrede de Russische overname van de macht verliep bijna geweldloos.
Misschien denkt Poetin; wat Brezjnev kon kan ik ook. Maar Volodymyr Oleksandrovytsj Zelensky is geen Alexander Dubček en het Oekraïense volk, dat aan de vrijheid heeft geroken, zijn geen Tsjechen. ‘Operatie Dnjepr’ (eigen verzinsel) zal een andere uitkomst krijgen als ‘Operatie Donau’ die bleef blauw!
De strijd in de Oekraïne is een strijd die ons alle aangaat. Hier botsen vrijheid met de machtswens van een dictatuur. Soms twijfel Ik of in de materialistisch wereld van nu het besef van idealen nog leeft. In de Spaanse Burgeroorlog trokken uiteindelijk meer dan 30.000 vrijwilligers uit meer dan 50 landen in de Internationale Brigades ten strijde tegen het Franco fascisme. Als de strijd in de Oekraïne lang duurt denk ik, hoop ik, dat ook in deze tijd het besef groeit dat wat nu gebeurt ook wezenlijk is voor onze ‘westerse toekomst’ en jongeren zal inspireren deelgenoot te worden van wat daar gebeurt. Zal het “No pasarán” herleven? Of in het Oekraïens Вони не пройдуть (voni ne proydut) Of mijn vertaling goed is weet ik niet maar ik denk dat ze vast een kreet hebben om helder te maken dat er posities zijn die ze tegen iedere prijs zullen verdedigen tegen de ‘slaven’ van Poetin.
Hoe schizofreen is de wereld waarin wij leven?
