| 07-12-2021 |
Op zondag 28 november 2021 keek ik traditiegetrouw naar Buitenhof met daarin deze keer een interview met Michael Ignatieff over het boek Troost (als licht in donkere tijden). Het boek heb ik snel gehaald bij boekhandel Quist. In deze Coronatijd en ook door het verlies van mijn echtgenote na bijna 51 jaar huwelijk zijn begrippen als ‘troost’ en ‘vertroosting’ en de behoefte daaraan mij niet vreemd.
In oktober 2020 werd ik geïnspireerd door het boek De eenzame eeuw van Noreena Hertz met als subtitel Het herstellen van menselijk contact in een wereld die steeds verder ontrafelt en schreef toen aan aantal artikelen over eenzaamheid. Ook nu inspireert het boek ‘troost’ mij en sluit ik niet uit dat ik een aantal keren de komende weken de lezer meeneem op wat ik ontdek in het boek van Michael Ignatieff.
De schrijver concludeert in Troost dat mensen van alle tijden hunkerden naar een rechtvaardige wereld, zonder tekortkomingen en van een volmaakte helderheid. In religies wordt die wereld geboden, we moeten er wel eerst dood voor gaan om toe te kunnen treden tot dat paradijs.
In Troost vond ik het volgende citaat: “Pas in de Griekse stadstaten van de vijfde eeuw voor Christus beginnen de mensen zich een nieuw soort activiteiten voor te stellen – ze noemen het politiek – die inziet dat het werk van de gerechtigheid niet aan de goden kan worden overgelaten. Het moet het werk van mensen zijn.”
Als politicus denk ik dan: mensen, jullie blijken nog steeds te wachten op de Messias die dat paradijs op aarde gaat creëren. Wanneer komt het besef dat het gewone mensen zijn die werken of moeten werken aan die betere wereld. Die ‘nieuwe menselijke zonen’ van God beloven veel maar ze zijn niet de echte! Het zijn politici die samen met de kiezers aan die betere wereld moeten werken. Vijfentwintig eeuwen terug werd dat al ontdekt. Ze noemden het politiek. Nu nog het besef dat ook politici en bestuurders geen goden zijn maar feilbare mensen.
