| 09-10-2021 |
16 leden van de gemeenteraad steunden een motie van wantrouwen tegen het college van B&W. De andere 17 leden van de gemeenteraad namen een motie van “treurnis & herstel” aan. Feit is dat alle raadsleden vonden dat er iets fout was in de handelswijze van het college. Of toch niet.
De zogenoemde motie van “Treurnis & Herstel”, die aangenomen is door de raadsleden die de motie van wantrouwen niet steunden, heeft bij nadere lezing een heel andere inhoud dan ik, in de hectiek van de raadsvergadering dacht. Soms vergt een tekst enig herkauwen om alle (giftige) sappen goed te proeven. Het dictum bevat de tekst; “En spreekt haar treurnis uit over de ontstane situatie…”. Er is dus, bij de 17 geen treurnis over de handelswijze van het college, maar slechts over de ontstane situatie!
Ik ben maar een oude man achter een PC, ik begrijp bitter weinig van de moraliteit van de (moderne) manager. En al helemaal niet van lieden in Bergen op Zoom die een ambt als wethouder bekleden. Als ik op mijn PC zoek naar een betekenis/definitie van het woord “ambt” geeft de link die mij door google als eerste aangebonden wordt: “Ambt; officiële betrekking, post die meestal van overheidswege toegekend wordt en enige vorm van gezag uitstraalt”. Als ik nu naar de Bergse wethouders kijk komt bij mij de vraag op: wat is “enige vorm van gezag”. Ik zie geen gezag meer, voor mij is zelfs het tegendeel waar! Het imago is geschonden! Het gezag is verdampt. Als het gaat om moraliteit waarop gezag, in mijn beleving zou moeten zijn gebaseerd, zie ik die niet (meer). Ook de elementen van het maatschappelijk verdrag (de beginselen der staatsinrichting) zijn er, in mijn waarneming, niet meer.
Ik hoop dat de collegeleden In Bergen op Zoom op enig moment tot een reflectie komen op hun handelen, hun collegialiteit, hun ambt invulling, hun moraliteit, de wijze van verantwoording afleggen (niet dus), de afhandeling van de interpellatie en tot herstel van de financiële schade van alle betrokkenen bij de culturele sector in Bergen op Zoom.
Voor mij is een gemeentelijk sprookje (zakenwethouders) verworden tot een gemeentelijk spookje (nachtmerrie) door bestuurd te worden door op geld gefixeerde bestuurders zonder moraal, zonder het besef een (eerbiedwaardig) ambt uit te oefenen.
Ik schrijf graag tot leringhe, ergernisse dan wel vermaeck over gemeentelijke sp(r)ookjes. Mijn verhalen zijn geen sprookjes maar ik oefen al jaren voor spook(je).
De titel van dit artikel is deels uit een publicatie van N. Samsom N.V. één van de rechtsvoorgangers van Wolters Kluwer. Nicolaas Samsom de oprichter vervulde ook, in navolging van zijn vader, functies als burgemeester en secretaris-ontvanger. De uitgeverij bracht vaak boekjes uit over het functioneren van gemeenten en niet zelden “tot leringhe, ergernisse dan wel vermaeck”
Misschien ben ik wel een beetje in Nicolaas zijn voetsporen getreden met mijn artikelen reeks “De weg kwijt “ en de “De weg gevonden?” Met soms het accent op ter leringhe, soms op ergernisse en heel soms op vermaeck. Uiteindelijk is besturen van een gemeente geen vermaak maar serieus werk wat gedaan zou moeten worden door mensen met een herkenbare moraal en met enig gezag. Besturen zou buiten over geld ook moeten gaan over een rechtvaardige inhoud.
Ik kom hier zeker op terug. Met als doel ze de (hun) weg te laten vinden. Of is gewoon, weg wel de oplossing?
Louis van der Kallen.
