| 30-08-2021 |
In Deze Sombere Dagen Met Een Gebrek Aan Zomerse Zon, met de behoefte aan medische wonderen, met een pandemisch gebrek aan de schone kunsten is een beroep op de roemrijkste en schoonste aller goden, Apollo de god van de zon, de geneeskunde, de muziek, de poëzie en alle schone kunsten, misschien wel nuttig.
“Apollo, blond gelokt! – die altijd zijt geweest,
Een zegen op deez’ aard’ – en wiens verheven geest,
Voor immer leven, licht en liefde wijd verspreidt,
Wiens enkle blik reeds geeft geluk en zaligheid.
O Gij verheven god, voor wie in ’t lentetij
De bloemen, geurig, schoon , haar kopjes hoog verheffen,
Het zij op steile berg, of die in de vallei
Door haar aanvalligheid des stervlings blikken treffen.
Tot wie de kille aard’ verlangend opwaarts ziet,
Wanneer , na storm en ijs, de winter weder vliedt.
Voor wie elk jaar op nieuw de bomen schoon zich tooien,
Door ’t licht uws oogs gevoed, hun bladerpracht ontplooien.
Wiens stralen, wonderwarm, bezielen ’s aardlaars oog
Met niet te blussen vuur, waarmee hij hemelhoog
Zijn vreugde tot u zingt met overvol gemoed,
En onder andre neem u telkens weer begroet.
’t Zij Pythius of Sol, of als gij op uw wagen,
Als Phoebus voorwaarts spoedt, en gij het weer doet dagen,
Verdrijvend donkre nacht, leen dan, zo bidden wij,
Ons lied een vriendlijk oor, en kom ons dan nabij”.
De dichter is mij niet bekend.
Louis van der Kallen.
