WAS WIJLEN WIM KAN EEN ZIENER?

 

    


| 30-07-2021 |

 

Of wijlen Wim Kan een ziener was, is voor mij geen vraag meer maar een zekerheid. Voor hem was het vast ook de zekerheid waarop zijn gevleugelde uitspraak “waar gaan we in het nieuwe jaar naar toe” gebaseerd was. Wim Kan is voor mij de twintigste-eeuwse Nostradamus. Wat mij betreft mag de paus de procedure starten voor een heiligverklaring.

De lezer zal zich afvragen: welk ‘licht’ heeft Lowieke nu weer gezien? Ik heb niet het ‘licht’ gezien maar wel het afgelopen half jaar een ervaring opgedaan die mij het besef heeft bijgebracht dat de wereld verandert op een manier die mij verbijstert. En Wim Kan had die wereld in zijn oude oudejaarsconference 1976 luid, duidelijk en muzikaal voorspeld.

Hij verwoordde het eind 1976 in zijn liedje “Meester, Meestertje.”

Meester, meestertje wat heb je toch gedaan. Waarom ben jij na Aap Noot Mies nog verder doorgegaan. Je had toen moeten stoppen. In plaats ons vol te proppen. Met allerhande dingen. Waarmee we niks beginnen. De droom van alle ouders is een intellectueel. Maar veertigduizend psychologen is misschien wat veel.

Meester, meestertje wat heb je ons verteld. Van heel geleerde mannen als Van Oldenbarnevelt. Na jarenlang studeren. En moeizaam promoveren. Zijn er voor ons geen banen. Geleerde veteranen. Die zitten eenzaam thuis alleen, dat hoeft toch geen betoog. Voor stratemaker deugt in ’t algemeen geen psycholoog.

Meester, meestertje wat deed je ons toch aan. We zijn toen van ellende maar naar Afrika gegaan. We brachten ze beschaving bij. In al die zwarte landen. Nou zijn ze net zo knap als wij. Gewapend tot hun tanden. Je hoeft ze niks meer te vertellen, niemand krijgt een baan. Amin neemt al sinds jaar en dag geen spiegeltjes meer aan.

Meester, meestertje wat hebben we gezien. Waar bleven al die jongens en die meisjes met een tien. Ze werden doctorandus. Na al die jaren leren. Maar als bij jou je kraantje lekt. Wie komt dan repareren? De psycholoog, de socioloog zit achter z’n bureau. En de allerlaatste loodgieter staat bij Madame Tussaud

Wat is mijn het ‘licht brengende’ ervaring? Ik ben geboren met ‘twee linkerhanden’. Mijn eerste werkgever had al snel door dat Lowieke niet zo geschikt was voor zwaar fysiek werk. Toen ik tijdens mijn eerste bietencampagne bij het proefbedrijf van de zaadkwekerij waar ik werkte (net als al het andere personeel, inclusief de directie) werd ingeschakeld om bij circa 0 graden Celsius bieten schoon te schrobben voor onderzoek werd ik al na twee uur door de directeur naar huis gestuurd. Dat tere stadsjochie zou acht uur niet redden. Het werk op het laboratorium was en bleef mijn domein. Ik werd als enige van de circa 60 medewerkers vrijgesteld, terwijl de mannen met ‘Ir.’ voor hun naam wel stonden te bikkelen. Ik wou wel maar ik kon niet. Sinds die tijd weet ik wat ik wel en niet kan. Dus huur ik voor het echte werk vakmensen in. En tot nu toe was dat geen probleem.

Circa 30 jaar geleden kochten Ank en ik het huis waar ik woon. Bij dat huis hoorde een appartementje van ruim zestig vierkante meter in het centrum. Dat appartementje is al die jaren verhuurd geweest. De laatste huurder is in maart van dit jaar vertrokken. Nu is het zaak het appartementje weer aan de eisen van nu aan te passen. Dat vergt enig werk. Met name het badkamertje moet worden aangepast. Wat sloopwerk, de vloer egaliseren, wat werk aan de CV, het elektra, wat metselwerk, wat loodgieterswerk en het geheel BETEGELEN! De aannemer waarin ik vertrouwen heb, wil het graag doen. MAAR: het probleem is het tegelwerk. Goede tegelzetters zijn zeldzaam en komen om in het werk. Ook oriëntatie elders leverde hetzelfde resultaat. Wachten! Terwijl de nieuwe huurster staat te trappelen. Haar spulletjes staan er grotendeels al. Bewoning is helaas nog niet aan de orde. Zelfs het aanbod de tegelzetter een dubbel uurloon te betalen heeft tot op heden niet het gewenste resultaat gehad. Ik wil alles officieel en via mijn aannemer zodat ik op het resultaat kan vertrouwen. Het moet goed en veilig. Voor een halve autist als ik is dit al een hele opgave!

Vakmensen zoals schilders, tegelzetters en slagers worden zeldzaam. Er is een overaanbod aan gestudeerde zielen. Maar om met Wim Kan te spreken: “Maar als bij jou je kraantje lekt. Wie komt dan repareren?” Mijn huurster een starter wil de huurprijs van 450 euro per maand graag betalen. Zelfstandig wonen in het centrum is haar wens.

Een deel van de woningnood is door overheidsbeleid en door de keuzes van de jongeren en hun ouders veroorzaakt. Wim Kan, de ziener, voorzag het al in 1976. Je zal maar met veel inzet en veel studieschuld gestudeerd hebben en geen baan kunnen vinden en geen betaalbaar huis kunnen kopen of huren. Mijn moeder zaliger zou 60 jaar geleden gezegd hebben: “had je maar een vak geleerd moeten hebben”. Het wordt tijd dat de echte vakken, waarbij de handen worden gebruikt, de waardering en het respect krijgen dat zij verdienen. Maatschappelijk zijn vakken als in de bouw zoals de door mij gezochte tegelzetter belangrijk want zonder hen geen fatsoenlijke badkamer en geen verhuur en geen woning voor een woningzoekende starter!

 

Louis van der Kallen.


Voeg toe aan je favorieten: Permalink.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *