| 11-06-2021 |
Het komt er weer aan het moment dat we ons één volk voelen, althans zo lijkt het straks weer even. Oranje boven! Ze voetballen. Even maakt het niet uit welke kleur of tweede nationaliteit ze hebben. Als ze in oranje voetballen zijn ze van ons. Het soms tot op het bot verdeelde land is dan één!
Soms hoor ik dan een echo uit een ver verleden. Een verleden waar patriotten, unitariërs, orangisten, federalisten elkaar het kot uitvochten. Er kwam een nieuwe (tweede) Nationale Vergadering die begin 1798 in recordtijd een, in mijn ogen, radicaal unitaristische constitutie opstelden. De Bataafse Republiek werd geboren. Met als gevolg de instelling van acht agentschappen een soort van ministeries. Waaronder dat van Nationale Opvoeding. De verbeelding kwam aan de macht.
Nu zit ik niet te wachten op nationalistische retoriek of op een republiek maar op éénheid wel. Dit agentschap probeerde het maatschappelijke en culturele leven weer nieuw leven in te blazen. Ook daar is nu mijns inziens behoefte aan. Adriaan van Dis wees er afgelopen zondag in Buitenhof op: waar zijn de politici die een gedicht vertolken in hun betoog of een politieke partij die een gedicht op neemt in haar programma? De BSD (mijn lokale politieke partij) doet dat al jaren, een deel van een gedicht van Henriëtte Roland-Holst. Mijn persoonlijke inspiratiebron:
“Morgen wordt heden geschreven;
Gij levenden bouwt wordend leven.
Gij werkt voor der komenden lot.”
Dat agentschap werd geleid door Theodorus van Kooten (17 februari 1798 – 1 mei 1799) en door Johannes van der Palm (1 mei 1799 – 8 december 1801); beiden waren dichters en moderaten. De moderaten stonden tussen de federalen en unitariërs in en waren als zodanig de bemiddelaars de bruggenbouwers in de hectische revolutionaire tijd.
Ook nu leven we in een tijd dat het culturele na de droogteperiode van de pandemie nieuw leven in geblazen moet worden.
Ook nu leven we in een tijd dat er behoefte is aan echte moderaten die tussen de keffende partijen staan en bemiddelen om tot een meer nationale eenwording te komen.
Ook nu leven we in een tijd dat er behoefte is aan de inspirerende gedachten van dichters die onze taal doen leven en in de samenleving nieuwe ideeën en gedachten laten opbloeien.
Laten we proberen de gevoelens van éénheid die voetballend Oranje ons geven vast te houden en uit te bouwen. Wat mij betreft mogen we dat een nationale opvoeding noemen.
Louis van der Kallen.
