| 25-05-2021 |
Mensen zijn groepsdieren! We hebben elkaar tot op zekere hoogte nodig voor het opbouwen en onderhouden van ons zelfvertrouwen, om ons goed te voelen en om de juiste breinstofjes aan te maken, zoals oxytocine (een neuropeptide dat als hormoon en neurotransmitter fungeert). Het lijkt een belangrijke rol te spelen bij het verbinden van sociale contacten met gevoelens van plezier, vertrouwen, verbondenheid en vermindering van stress. Oxytocine is een breinstofje dat door iedereen wordt aangemaakt bij positief onderling contact, zoals bij samenwerken, aankijken, aanraken, knuffelen en vrijen.
Sommigen werken nu al meer dan een jaar thuis met gevolgen voor de sociale beleving. Thuiswerken is voor alleenstaanden werken in eenzaamheid. Geen oogcontact met collega’s, geen praatje bij de koffiemachine. Alle digitale ontmoetingen ten spijt, ze werken niet als het gaat om het persoonlijke contact. Ik ben 72 maar door mijn bestuurlijke functies vergader ik veel digitaal in grote en kleine groepen. Ik ervaar dat steeds meer mensen hun camera uitzetten. Ook merk ik dat steeds meer mensen zich uiten zoals ik (bijna een luddiet van geboorte). We lijken moe en ziek te worden van de technologie waarmee we op afstand moeten werken. Maandenlang thuis werken lijkt bij velen te leiden tot gevoelens van eenzaamheid en vervreemding (in relatie tot arbeid uitgewerkt door Karl Heinrich Marx). In je eentje de hele dag solistisch werk doen achter de computer of een beeldscherm zonder persoonlijke connecties maakt de mens tot een soort radertje in een machine, digitale lopendeband-werkers.
Nu de coronaregels geleidelijk worden versoepeld, wordt het tijd ook qua werk weer terug te keren naar het werken met elkaar. Weer een gewoon gesprek, weer een discussie waarbij je elkaar in de ogen kijkt en elkaars emoties weer kan voelen en zien. Laat de taal van het lichaam weer spreken. Weersta als persoon en als organisaties de roep om efficiëntie en het ‘gemak’ van het thuiswerken. Laten we weer gewoon sociale wezens worden en erkennen dat we contacten nodig hebben om ons goed te voelen. Voorkom de gevoelens van vervreemding en vereenzaming die vaak leiden tot een burn-out. ERKEN DAT WIJ MENSEN ZIJN!
Louis van der Kallen.
Moeilijk, want men wil ook de natuur sparen door het woon-werkverkeer te reduceren..
Makkelijk:
Mensen zijn sociale wezens. Sociaal in de zin dat ze niet zonder andere mensen kunnen leven.
Digitaal in een grot, tijd voor verlossing om weer mens te voelen en niet als half robot 💪
Dag Louis,
Je slaat de spijker op z’n kop met dit stuk. Als jongere herken ik dat ook bij studenten deze eenzaamheid door digitaal vergaderen er snel insluipt. Ook neemt de concentratie bij mijzelf en velen om mij heen snel af in hoorcolleges en andere bijeenkomsten. Het geeft inderdaad snel het gevoel alsof je een ‘spaak in het wiel’ bent, ook al zal niemand dit hardop zeggen.
Mensen zijn sociale dieren en dienen na de coronacrisis weer in staat te zijn om weer terug te kunnen keren in ‘het natuurlijke’. Wat mij betreft heeft de overheid hier dan ook een voorbeeldfunctie in: laat mensen na de crisis zelf kiezen of zij thuis willen werken of op locatie willen werken. Laten we ook kijken hoe we duurzame vervoersmethoden hierbij kunnen betrekken en hoe we duurzame vervoersmethoden aantrekkelijk kunnen maken in combinatie met thuiswerken.
Genoeg kansen in dit onderwerp; de hele lockdown-situatie heeft mij in ieder geval geleerd om dit soort onderwerpen van een ander perspectief te benaderen. Dat vond ik nog wel de moeite waard om te benoemen. Bedankt voor deze serie Louis, ik lees ze met belangstelling.
^ Dave Lijmbach
Ik val weeral uit de boot. Ik voel me zelden eenzaam terwijl ik weinig face to face contacten heb. Alleen zijn was sinds kinds af aan mijn veilige plek. Een job zoals schrijver, alleen aan mijn pc zou wel iets zijn voor mij.
En ik ben dankbaar dat er programma’s zijn zoals Discord, waar ik wel dagelijks in contact sta met mensen die ik ken van het gamen terwijl ik eigenlijk niet meer zoveel online game. Toch blijven deze contacten er. En via Messenger chat ik dagelijks met mijn buurvrouw.
Uiteraard besef ik dat ik een uitzondering ben en ben ik mij er van bewust dat heel veel mensen zich tijdens deze droeve periode eenzaam voelen. Daarom is het fijn dat u dit onderwerp bespreekbaar maakt. Veel sterkte allemaal !!
🤗
Hoi Louis,
Je hebt helemaal gelijk.
Bij mij gebeurt super veel digitaal. Hierdoor verlies ik wel eens het contact met de mensen om mij heen. Het zoveelste mailtje/ messenger berichtje van Joost, Piet, Marieke etc. zorgt er bij mij voor dat het net lijkt alsof ik tegen 1 en dezelfde saaie, gevoelloze persoon (lees: computersysteem) sta te praten. Met andere woorden: ik krijg geen contact met “de andere kant” en kan geen band opbouwen/uitbouwen (zelfs niet met vrienden/ familie die ik al heel erg lang ken). Al het persoonlijke gaat er vanaf.
Ik denk zelfs dat als ik voor een baan niet meer op kantoor mag komen, ik op zoek ga naar een andere baan. Menselijk contact is super belangrijk en leuk. Daar draait het leven toch ook een stukje om. Dat je samen face-to-face dingen doet. Dat is namelijk echt samen-leven. Anders kun je op het einde van de dag zeggen: ik heb wel 40 mensen “gesproken” maar het was vreselijk saai en irritant want het was niet echt, want computer contact (en zelfs telefoon contact/ beeldbellen) is nep. Doe mij maar gezelligheid en real life contacten.
Permanent voor je werk voor (of eigenlijk “achter”) het beeldscherm lijkt mij een vreselijke van elkaar afgesloten en dystopische nachtmerrie wereld.
Misschien is het dan ook een idee dat mensen (werknemers en werkgevers) er op staan dat de sociale werkcontacten doorgaan zoals vanouds (of zelfs meer!). En dat mensen die nu thuis werken misschien afspreken met collega’s waar ze een goede band mee hebben om zo samen thuis te werken. Of je iemand nu een uur op visite hebt of een paar uurtjes met een gezellige collega. Het kan allemaal 🙂