| 25-06-2019 | 15:10 uur |
| EEN TIP VOOR MARK RUTTE |
In december 2018 en januari 2019 schreef ik een viertal artikelen over de sociale onvrede, waar de ‘gele hesjes’ een uitingsvorm van is. Sommigen schijnen te denken, dat het allemaal nieuw is wat er gebeurd. Was het maar waar. Het is veel erger; de geschiedenis herhaalt zich en de politici van nu blijken niets geleerd te hebben van de geschiedenis. De globalisering/flexibilisering is slechts een nieuwe vorm van de ongebreidelde verrijking van een kleine groep. Voor de Franse revolutie was het de adel. In de tweede helft van de negentiende eeuw waren het de machtige industriëlen die zich, middels monopolies, ten koste van de massa’s verrijkte. Nu het financiële grootkapitaal en de eigenaren van de Techreuzen. Acht personen, die de helft van het wereldkapitaal bezitten/controleren, zijn een ongeëvenaarde concentratie van macht en welvaart. Het is een gotspe.
In 1891 bracht Paus Leo XIII zijn encycliek Rerum Novarum uit. De Paus ging in de encycliek in op de slechte mensonwaardige situatie van de arbeidersklasse. Hij pleitte voor een rechtvaardig loon en solidariteit met de zwakkeren en hij uitte stevige kritiek op het ongebreideld kapitalisme van die dagen. De laisser-faire (de vrijhandel), gepromoot door het liberale beleid van vele decennia, was in zijn ogen de oorzaak van de verpaupering van de massa’s aan het einde van de negentiende eeuw. Kortom, Paus Leo zijn pleidooi was er één voor menswaardigheid. De Rerum Novarum is na bijna 130 jaar nog steeds het lezen waard en helaas weer/nog actueel! Misschien, heel misschien, heeft Paus Leo Rutte wel geïnspireerd tot zijn ‘steen in de vijver’ suggestie voor een hoger loon.
In een eerder artikel met de titel ”Moreel leiderschap gevraagd”, ging ik al op zoek naar moreel leiderschap. In dat kader kwam ik ‘’The Second Mountain: The Quest for a Moral life’’ van de hand van David Brooks tegen. Voor mij is het boek een zoektocht naar geloof, integriteit, bescheidenheid, tevredenheid en waarheden.
Hoewel David Brooks in mijn ogen van stevig rechtse huize is, ben ik geneigd zijn zoektocht te omarmen. Misschien kan Rutte zijn partijgenoten het boek als vakantielectuur aanbevelen.
In mijn hoofd leeft nog steeds de vraag, waarmee ik in mijn laatste artikel over de ‘gele hesjes’ afsloot (Tijden van oproer); “Waar zijn de staatslieden en politici met voldoende gezag en autoriteit, die wel in staat zijn om, middels een dialoog, het vertrouwen te krijgen en samen met de ‘gele hesjes’ willen bouwen aan een rechtvaardiger wereld, te beginnen in Nederland en Europa?” Ik wacht nog op een antwoord.
Louis van der Kallen