2016 DENEMARKEN – RIBE

 

    


14 oktober 2016
ribe-000
Omstreeks tien over vier in de morgen vertrokken we, uitgezwaaid door Ank, met zijn drieën voor een korte vakantie richting Ribe. Alexander was de eerste bestuurder. Hij rijdt helemaal op de Tom-Tom. Ik ben een bestuurder die geheel de route bepaalt op de plaatsen op de borden die ik in mijn hoofd heb. Voor Ribe is dat: Dordrecht/Utrecht/Amersfoort/Apeldoorn/Hengelo/Osnabrück/Bremen/Hamburg/Kiel/Kolding/Ribe. Nabij Hengelo was de eerste stop. Even de benen strekken en naar de WC. Omstreeks 6.30 uur gingen we de eerste grens over. Tussen Osnabrück en Bremen nam de verkeersintensiteit snel toe en verschenen de eerste stukken met wegwerkzaamheden. Bij het benzinestation waar we tankten nam ik het stuur over. Alexander had ons 345 kilometer op weg gebracht. Carola werd op de achterbank onder haar oranje dekentje ook even wakker. Ik reed nog geen 10 minuten toen Alexander  ook naar dromenland vertrok. Tot Bremen geen enkele file. Ook de vele wegwerkzaamheden betekenden geen echte vertragingen. Pas bij Hamburg ging het echt fout. Meer dan een halfuur vertraging door een file. Op de Tom-Tom verschijnen dan alternatieve routes.  inclusief de berekende tijd die met het gebruik ervan bespaard zou kunnen worden. Alexander, de ervaren Tom-Tom rijder is dan geneigd er gebruik van te maken, ook als dat betekent je storten in de verkeersdrukte van een stad als Hamburg. Ik heb die neiging totaal niet. Ik geef mij niet graag over aan een machine of computer. Ik blijf liever op voor mij bekend terrein ( de route naar Ribe of omgeving heb ik reeds twee keer eerder gereden). Zolang de vertraging te overzien is en het verkeer niet echt stilvalt, hou ik vast aan bekend terrein. De vertraging was te wijten aan zeer omvangrijke werkzaamheden. Na de hectiek van de wegen om Hamburg stopten we op een pleisterplaats waar we, tot onze verrassing, ook op onze tochten naar de Faröer eilanden, eerder waren gestopt om de benen te bewegen en even naar de WC te gaan. Op de grens met Denemarken was een grenscontrole door bewapende soldaten. Het verkeer werd getrechterd en een enkele auto werd er uitgepikt. Wij werden al rijdend gemonsterd. Maar een Ford KA met drie inzittenden en een hoop troep biedt op het oog niet zoveel plaats voor personen die Denemarken buiten wenst te houden. We mochten door. Al snel kwam de afslag Ribe. De laatste circa 70 kilometer reden we over een provinciale weg en genoten van het landschap en al snel kwam van Alexander de verzuchting: ” wat voor vikingschatten liggen hier nog verborgen?”. Ik moest lachen, want op het zelfde moment had ik de gedachte: “wat zou Alexander hier graag zoeken in die  mooie net gefreesde akker”.

Het Ribe Byferie Resort was snel gevonden. Het complex heeft het karakter van een gewoon woonwijkje. Het ligt tegen het centrum van Ribe aangeplakt. We waren te vroeg. Pas om drie uur ging de receptie open. Twee uur wachten is niet zo zinvol. We besloten dan ook naar het centrum te wandelen en wat te gaan drinken en eten. Ik was toe aan een warme kop chocolademelk. Alexander en ik herkenden veel. Bij onze laatste reis naar de Faröer eilanden hadden we Ribe op de heenreis ook al bezocht. Het was een wandeling vol herkenning. Voor Carola was het allemaal nieuw. Ze verwonderde zich over de vele mooie en in haar ogen bijzondere huizen, waaronder vakwerkhuizen. Wat opvalt is de zorg en oog voor details die hier nog aan de huizen wordt besteed. Veel ijzer en smeedwerk is het bekijken waard.

ribe-001

De eerste stop was de kerk en het klooster van Sint Catharina. Het is de derde kerk op die plek en dateert uit de vijftiende eeuw. De kerk en de kloostergang zijn een bezoek meer dan waard. 

ribe-002

ribe-003

ribe-004

Daarna bracht de wandeling ons bij een pinautomaat en bewonderde we een poortplafond waarop iemand zijn playmobiel collectie had ingezet om mensen met verwondering omhoog te laten kijken.

ribe-005 ribe-006

Het Deense geld is voor een archeoloog als Alex iets bijzonders. En laat zien hoe trots het Deense volk is op haar geschiedenis. Ieder biljet bevat een archeologisch voorwerp en is met enig speurwerk zelfs de vindplaats op het biljet te vinden.

ribe-007

Na een bezoek aan het toeristenbureau. Kwam onze maag aan de buurt. Carola stuurde onze keus naar een bijzondere herberg de Weis Stue, gelegen vlak bij de kathedraal van Ribe. Een herberg waar de inrichting sinds 1704 niet veranderd zou zijn. Deze gelegenheid is een bezoek zeker waard. Het gebouw, de inrichting en het eten maken een bezoek tot een belevenis. Zeker voor mensen zoals wij. Alexander was jaloers! Aan de muur hing een Hollandse faience plooischotel. Op wat schilfertjes na, inclusief voet, geheel gaaf. Hij had met al zijn opgravingen alleen scherven mogen beroeren.ribe-009We lieten het Deense donkerbier (Alexander) en de warme chocolade melk met slagroom (Carola en ik) goed smaken. Het eten ( Carola een zalmsalade met brood en Alexander en ik een wel heel ruim aangeklede burger met friet), was het geld, 600 kronen, zeker waard. Ik weet ook al wat Carola bij een volgend bezoek zeker met smaak zal nuttigen. Terwijl we op de bestelling wachtten, had ze de taarten op tafel eens goed bekeken. We komen zeker terug, al was het maar voor het gebak. Alexander zette de herberg eens goed op de foto. De eigenaar vond het allemaal goed. Zelfs als we een deel van zijn inventaris even verplaatste om mooie foto’s te maken van de vele prachtige Hollandse en Friese tegels uit de zeventiende en achttiende eeuw.

ribe-008

ribe-010

Daarna brachten we een bezoek aan de kathedraal van Ribe. Een gebouw grotendeels uit de twaalfde eeuw, waar eeuw na eeuw zaken aan zijn toegevoegd en men niet bang is om dat ook nu nog te doen. In de jaren tachtig van de vorige eeuw nog een aantal kleurrijke en moderne muurschilderingen. Zowel in de bezochte kerk als in de kathedraal is de maritieme geschiedenis herkenbaar in aan het plafond hangende schepen.

ribe-011 ribe-012 ribe-013 ribe-014 ribe-015

Omstreeks vier uur betraden we doodmoe het appartement. Al gauw was Alexander op de bank onder zeil gegaan. Carola ging daarna een uiltje knappen en ook ik dommelde zittend en lezend met regelmaat in slaap. We besloten, zo moe als we waren, niet uit eten te gaan. Maar even een supermarkt, de Føtex, te bezoeken. Carola reed ons heen en weer. We aten thuis gekomen brood, kaas, salade en de met liefde door Carola bereidde soep. Om circa negen uur zocht ik na een vermoeiende maar mooie dag, met zelfs een beetje zon, mijn bed op.

15 oktober 2016
Vandaag is er uitgeslapen. Na het wakker worden hebben Carola en Alexander mijn verslag van 14 oktober gelezen. Natuurlijk was ik het meest opzienbarende vergeten. Carola vond iets zodanig zout dat ze de frieten, die ze van mijn bord en het bord van Alexander at eerst ontdeed van de zeezout korrels. Vandaag stond in het kader van het vinden van viking bloed (een mede wijn). De tocht langs de via google aan ons bekende slijters leverde niets op, behalve een locatie die gespecialiseerd zou zijn in de beste mede van Esbjerg. Het bleek een ‘ Engelse ‘ spraakverwarring. Het bleek een slager. Navraag in het naast gelegen Britannia Hotel leverde van de receptioniste de gouden tip op. Het was een eind lopen maar hosanna, zes flessen werden ingeslagen. Ook pa kreeg een bevlieging en kocht twee cadeaus, die nog even ‘geheim’ blijven. Het mag wat kosten! Helaas was de gezochte Deense cider ook hier niet verkrijgbaar de zoektocht naar Tempt gaat voort, hopelijk wordt ook die Deense ‘ viking’  schat in deze vakantie nog gevonden. Dan kan Alexander met een goed gevoel de thuisreis op enig moment aanvaarden. Gewapend met dozen drank trotseerden wij de elementen. Het waaide stevig en onder dreigende wolken,  maar met een rijke buit, bereikten we veilig de auto. Op de heenreis naar Esbjerg was het aan de andere kant van de weg bijna filerijden. Er moest een ferry aangekomen zijn. Zou het de Norröna zijn? Pas op de  terugweg werd het duidelijk. Het was niet die mooie dame, maar een blauwe ferry die op Harwich Engeland vaart.

ribe-016

Die zoektocht bracht ons bij de witte mannen op de oever, die naar de einder staren. Daar maakten we een wandeling over het strand. Richting het noorden ging het letterlijk voor de wind. De terugtocht met, voor mijn gevoel een koude zuiderstorm, viel mij veel zwaarder.

ribe-017

Daarna de supermarkt Kvickly bezocht. Veel lekkers ingekocht, maar ook hier niet de gezochte cider. Vervolgens met Carola aan het stuur de richting naar Ribe weer ingeslagen. Het werd een slingertocht door een aantal dorpjes met kerkjes. Stora Darum (reformatorisch) en Vislev (rooms katholiek). Beide kerkjes waren open. In het kerkje in Darum was een vrouw aan het stofzuigen en ze was zeker bereid onze vragen te beantwoorden. Het kerkhof zag er niet alleen tot in de puntjes verzorgd uit, het was door de grafmarkeringen in onze ogen ook heel bijzonder. Vroeger waren de meeste grafkavels familiekavels. Maar de families werden kleiner en verhuisden deels. Nu hebben mensen ook vaak minder te besteden en worden dan meer bij elkaar, zonder familiebinding, in een rij begraven.

ribe-018 ribe-019 ribe-020 ribe-021Het kerkje in Vislev leek wel ontworpen door dezelfde architect. Maar dat bleek niet waar. Het was een kerkje uit de 15e eeuw op een plaats waar al in de dertiende eeuw een kerkgebouw stond. Op het oudste deel van het kerkje was circa 100 jaar geleden bij werkzaamheden een oude schildering bloot gelegd. 

ribe-022

Na enig beraad (iedereen (te)moe) toch besloten uit eten te gaan. Er bleek geen plek in de Weis Stue. Ook hotel Dagmar bleek geen plek te hebben voor drie personen. Maar gelukkig had Carola door dat onder het hotel nog een restaurant zat: Vaegterkaeldere. Er bleek nog een tafel vrij. Als voorgerecht koos Carola voor een zalmmousse. Het was niet lekker, hij was naar haar zeggen heerlijk! Alexander en ik kozen voor de gegrilde ossencarpaccio. Het bleek een carpaccio van rosbief. Het smaakte ons goed. Als hoofdgerecht koos Carola voor een burger. Hij was groot en machtig maar viel na de heerlijke zalmmousse toch een beetje tegen. Alex ander en ik kozen voor een schol, met wat fileerwerk was dat een heerlijk visje. Met de drankjes mee kostte het 870 dkk. De bediening was vriendelijk. Ook hier in een kelderrestaurant veel Hollandse en Friese tegels. 

ribe-023

16 oktober
Vandaag hebben we circa 4 uur doorgebracht in het Ribes Vikinger museum. in 2011 waren we er al eerder geweest, maar toen was de tijd die we hadden te kort om alles te zien. Nu was de collectie ook nog meer gericht op de Vikingen, omdat een deel van de oude collectie was vervangen door meer gedetailleerde informatie over de christelijke Viking periode. Alexander en Carola genoten. Daarna werden er inkopen gedaan in de museum winkel. We besteden er bijna 1700 Dkk. We kregen zelfs gratis een mooie tas om alles in te doen. Er zat ook iets bij voor bij de kerstdis. Vervolgens vertrokken we, met Carola aan het stuur, voor een tocht door het gebied ten zuiden van Ribe. We hebben bij Gram een stop gemaakt om het Gram Slot te bezoeken, waarbij we  ‘met gevaar voor eigen leven’ een houten brug passeerden die bewoog onder onze stappen. Het houten brugdek had betere tijden gekend. Daarna hebben we een deel van het slot van binnen bekeken, waarbij de oude keuken met grote kookkachel en de wijnkelder de nodige indruk maakten. Nabij het slot was ook een opstelling van het skelet van een complete potvis.  

ribe-024 ribe-025 ribe-026We stopten voor diverse kerkjes, om uiteindelijk af te koersen op het eiland Rømø waar op het zuidelijkste puntje een wandeling werd gemaakt over de ‘boulevard’.  Alexander en ik zochten al snel een gebied op met minder wind, maar Carola begon aan een nieuwe carrière: het fotograferen van ganzen, eenden en ander gevogelte in een door Alexander en mij ervaren vliegende koude storm. Uiteindelijk startten we wel een zoekexpeditie toen zij, gezien de barre en nevelige omstandigheden, voor ons onverklaarbaar lang wegbleef. Gelukkig werd deerne Carola snel in verwaaide toestand aangetroffen en konden de magen gevuld gaan worden.

ribe-027Na enig zoekwerk werd, ondanks dat de kaart slechts in het Duits en Deens was, gekozen voor restaurant Landgangen. Als voorgerechten werden gekozen: zalmsalade (Carola), kipsalade (Louis) en krabsalade (bleek een garnalensalade) (Alexander). De voorgerechten voldeden aan de verwachtingen. Carola was heel tevreden. Mijn geroosterde kip werd ook door iedereen gewaardeerd. Als hoofdgerecht ging Carola voor de Husets steak. Die ging er vlot in en smaakte uitstekend. Alexander en ik gingen voor een pepersteak. Het vlees was uitstekend en Alex genoot, langzaam steeds roder wordend, van de wel zeer gepeperde steak. Voor mij was de steak té gepeperd. Carola constateerde dat ze mij nog nooit zo snel mijn drankje had zien drinken. Toen zij mijn bord voor de saus en de frieten en salade overnam begon zij ook roder te worden en dronk eerst de cola van Alexander op en bestelde daarna maar snel nog een cola. De ober was een oudere man die soms als een Joop Doderer in “Dinner for One” voorover dreigde te vallen door een loopgebrek en zo snel en zo voorover gebogen deed hij zijn werk. In tegenstelling tot de butler uit “Dinner for One” was hij wel nuchter. Met rode konen en gloeiend genoten we van de maaltijd. Ik bracht de familie in het donker weer veilig thuis in Ribe.

17 oktober
Vandaag zijn we naar Kolding geweest. Een mooie middeleeuwse stad met een kasteel dat in de vorige eeuw vanuit een ruïne is herbouwd. Grotendeels is binnen de muren van de ruïne een gebouw in het gebouw gerealiseerd, maar wel op een bijzondere manier.

ribe-028 ribe-029 ribe-030 ribe-031

Hierbij was  niet alleen oog voor de constructiedoelstellingen, maar ook voor schoonheid. Dat mocht duidelijk extra geld kosten. Tijdens ons bezoek was het een drukte van belang met honderden kinderen die stuk voor stuk tot prinsen, prinsessen en ridders werden omgedoopt en met houten zwaarden en schilden die zij zelf van heraldisch kentekenen hadden voorzien en die gevechten aangingen. Ook was er oog voor middeleeuws eten en de bereidingswijzen. Van de geuren kregen wij zelfs trek.

ribe-032 ribe-033 ribe-034 ribe-035 ribe-036

Daarna werd de reis naar Flensburg ondernomen om bij een soort van Makro, maar dan belastingvrij, vooral dranken in te slaan voor Alexander. Daarna hebben we hotel Waldschlösschen in Schleswig opgezocht. De kamers zijn mooi en de bediening in het restaurant was zoals in 2011. Wel was er enige teleurstelling dat de lamschotel van toen niet meer op de kaart stond. Maar de keuze was er niet minder om. Carola koos als voorgerecht voor een vleesbouillon. Alexander en ik voor een carpaccio. De voorgerechten voldeden aan de verwachtingen. Als hoofdgerecht volgde Carola het dagadvies van de ober. Een gerecht met vlees van de rug van het rund en van de wang. Ze had er geen spijt van. Alexander koos voor filetpuntjes van het kalf en ik koos voor filet van een snoekbaars. Carola en Alexander wilden hier ook wel van proeven. Alles viel in goede aarde. Alleen de geroosterde koolraappuree, die  bij de snoekbaars geserveerd werd, viel niet in de smaak bij Carola. Mijn bord werd dus niet volledig door haar geplunderd. Als dessert nam Alexander een 21 jaar oude Jamaicaanse rum en Carola een ijscoupe. Beide genoten. Dit alles met de drankjes voor 160 euro. Tijdens de maaltijd werd besloten morgen na het ontbijt (8.30 uur) via de hanzestad Lübeck naar huis te rijden. Wij gaan morgen dus nog wat extra kilometers maken. Maar Alexander zag uit naar het kennisnemen van wat de oude stad Lübeck voor moois te bieden had.

18 oktober
Voor het eerst in een vakantie met Alex en Carola een overnachting in een hotel. Dat betekent Carola aan het ontbijt. Ik ken Carola’s eetvermogens bij een diner of lunch, maar ik mocht dat niet eerder aanschouwen bij een ontbijtbuffet. Het werd geen teleurstelling. Bijna alles werd geproefd/gegeten, zo leek het. Zelfs Duitse worst. Die viel haar tegen, maar de gebakken bacon bleef verdwijnen. Zelfs toen we de ontbijtzaal verlieten, lopende langs het buffet, verdween er nog een plakje. De ontbijtkosten werden er dik uitgehaald. Aan klant Carola werd met de 7.50 euro per persoon niets verdiend. Het ontbijtbuffet was in kwaliteit en kwantiteit gewoon goed. Wel bleek dat de kinderen, toen ik al op één oor lag, de dag ervoor nog genoten hadden van de hotel spa en in het bubbelbad besloten hadden dat we via Lübeck de thuisreis zouden aanvaarden. In het bubbelbad hadden ze goede adviezen gekregen om de achterhuizen van Lübeck eens goed te bekijken. Via Kiel zijn we over provinciale wegen van Schleswig naar Lübeck gereden en vonden een parkeerplek in het westelijk stadsdeel op ongeveer 10 minuten lopen van de historische binnenstad. In de ruim vijf uur dat we door de stad liepen hebben we hooguit een vijfde van de binnenstad bekeken. Hoogtepunten waren de Sankt Marien kathedraal en de daarin aanwezige elementen, zoals een kosmische klok, een veertiende eeuws doopvont en voor mij de 14 gebroken kruizen, een kunst/herdenkingsporject 14-18 van Günther Uecker.

ribe-037 ribe-038 ribe-039 ribe-040 ribe-041

Ook het poortgebouw aan de Holstenplatz is bijzonder.

ribe-042

Ook beklommen wij de toren van de Petrikkirche. Hoewel ‘beklimmen’ misschien iets te veel is gezegd aangezien zeker 80 % van de klim per lift ging. Het uitzicht was prachtig. 

ribe-043 ribe-044

Het meest opvallende (tip van de bubbelbad liefhebber) waren de steegjes/hofjes achter de huizen langs de hoofdstraten., die gebouwd zijn op de achter de huizen aan de doorgaande straten gelegen percelen. Dit zijn kleine huisjes die alleen bereikbaar zijn via poortjes in de huizen aan de doorgaande straten. Veel van deze steegjes zijn door hekken en deuren afgesloten. Maar die wel een openbaar karakter hebben, zijn zeker de moeite waard. 

ribe-045 ribe-046 ribe-047 ribe-048

Ook de moeite waard was de ervaring in Café Erdapfel. Een gelegenheid waar allerlei varianten (allemaal vegerarisch) van een gepofte aardappel , gevuld met allerlei zaken, werden verkocht. In de praktijk een volledige maaltijd. Een restaurantformule die ik nog nooit ergens had gezien. Maar om half drie was de tent nog steeds met ruim dertig personen afgeladen. Mocht een horeca ondernemer interesse hebben? Ik heb een spijskaart met een afbeelding, geïnspireerd door van Gogh’s aardappeleters,  meegenomen. Zou er in ons Bergen op Zoom zo’n gelegenheid zijn, dan zou ik er zeker vaste klant worden. Voor vijf en halve euro per persoon aten Carola, Alexander en ik onze vingers er haast bij op. Omstreeks 5 uur in de middag aanvaardden we de reis naar huis, waar Ank ons  weer in de armen sloot.

Met vriendelijke groet,

Louis van der Kallen.


    

Voeg toe aan je favorieten: Permalink.

Reacties zijn gesloten.